Panil Atak..

Temmuz ayının en sıcak günleri.
Sıcaktan geçilmiyor, ufak bir esinti bile yüzüne yüzüne sıcak hava üflüyor. Sıkılmış duşa girmişim. Çıkmamla üşümem bir oldu, öyleki tirtir titremeye başladığımı hatırlıyorum. Yün ceketlerimi, kalın çoraplarımı giymiş ve yorganın altına girmiştim, zangır zangır titriyordum. Bir kaç dakika ısınırım geçer derken olmadı. Odamda kalırsam ölür kalırım kimse de fark etmez diye düşünerek annemin yanına oturma odasına geçtim. Anneme üşüyorum dediğimde annem gülerek bu havada mı demişti, inanmamıştı. Yalvararak ona üzerime bir şeyler örtmesini istediğimde ise yazlık pikeyi örterek gidip yatağımda yatmamı söylediğinde şuursuzca ağlamaya başladım.
Annem konuşuyordu ben ne dediğini tam hatılamıyorum, uğultu gibi geliyordu ama canımı sıkıyordu, başımda da felaket bir ağrı başlamıştı. Annem, aşırı titrememi, moraran dudaklarımı ve parmak uçlarımı görünce beni hastaneye götürmeye karar verdi ve olayın başlamasından 1 saat geçmişti. Hastanede tahliller,muayeneler vs. derken herşey normal çıktı.

En son hatırladığım dr.un -babamın çalışma arkadaşı, yakın arkadaşı ve komşumuzdur- neyin var kızım dediğinde anında ağlamaya başladığım ve akabinde diyazemli serumun koluma bağlandığıydı.

Eve geldik sakin bir gece geçirdim.

Annem bir kaç gün sonra rezil ettin bizi yokmuş bir şeyin dediğinde ise halime bakıp gülsem mi ağlasam mı bilememiştim.

İlerleyen haftalarda duşa zorla girmeye başladım acaba tekrarlanacak mı yine annem anlamıcak mı alay mı edecek umursamıcak mı diye düşünmekten.

Sonra sonra tekrarlansa ne olacak en fazla ölebilirim dedim. Ölmek de benim için bir kayıp değildi yani ölmekten korkmuyordum yeter ki sonunda sürünmek olmasındı. Kendi kendime hafifi hafifi tekrarlama belirtileri gördüğümde korkusuzca durdum, duruyorum. Şimdi de korkum gerçekten ciddi bir fizyolojik sağlık problemim olduğunda panik ataktandır deyip önemsememem :) Aman ölsem ne olacak ki? Korkmam ya.
E ne de olsa cesur kediyim ben :P

3-4 Yıl önce geçirdiğim panik atak krizimi iyi kötü anlatmaya çalıştım.

İnsanın kendini sıktığı, içinden çıkamadığı durumlarla karşılaştığında 20li yaşlarda başlayan bir duygu durum bozukluğu vel hasılı kelam.

Kısır döngü içine girdim aslında.
Aman seratonin hormonum coşsun kendimi mutlu hissededeyim diye yağlı kabuklu yemişlere ve çikolataya saldırdım. Anında görüntü show. Bir anda hareketsizlikle desteklenince kilo aldım. Şaka gibiydi. Bu durum bende tekrar bir stres kaynağı oldu ve bastırılmış sedefim coştu. Hala o meretle uğraşıyorum.
Kendimi mutlu hissedersem bir süre uysallaşan sonra ruh halimle tekrar ateşli bir aşk yaşadığım sedef.
Sedef adlı kişilere olan mesafem de işte bu sedeften..